Zona verde
Parque da Alameda
Parroquia
San Fructuoso
Nome científico
Picea abies (L.) Karsten
Nome común en galego
Abeto do Norte
Nome común en castelán
Abeto rojo o pícea de Noruega
Perímetro normal
3 metros
Altura
21 metros
Diámetro de copa
10 metros
Idade estimada
70 anos
Características
Situado preto da fonte dos Condes de Altamira no Paseo da Ferradura, este abeto do Norte é o máis próximo á Carballeira de Santa Susana e ao Paseo de Bóveda. Protagoniza o sebe xeométrico que illa a súa contorna. Forma parella con outro abeto do Norte, que medra afrontado con el na mesma zona do parque.
Orixe e distribución
Orixinaria de Europa, dende os países nórdicos até os Balcáns, adoita formar bosques convivindo frecuentemente co alerce, en altitudes entre os 800 e os 1.800 metros de altitude. O seu límite suroccidental non acada a Península Ibérica, onde foi introducida como árbore ornamental.
Descrición
Copa piramidal, moi regular. Pode alcanzar os 700 anos de vida e os 70 metros de altura, aínda que xeralmente non supera os 50. O abeto do Norte máis alto mide 63 metros e atópase no Parque Nacional Sutjeska en Bosnia-Herzegovina.
O abeto no Norte rexenérase a partir do seu sistema de raíces, que se conserva vivo cando o madeiro morre, podendo adaptarse aos cambios climáticos, evolucionando de árbore a arbusto.
As acículas son delgadas, ríxidas e punzantes, de sección cuadrangular.
As flores masculinas están situadas ao final das podallas. Aparecen cara o mes de maio e despréndense despois de soltar o pole. As flores femininas, de cor vermella, están agrupadas en conos cilíndricos na parte alta. As piñas son colgantes, ovoides e miden 10-15 centímetros de lonxitude.
Etimoloxía
O nome xenérico fai referencia á pez (pissa en grego e pix en latín) que se extraía por destilación seca da súa resina. Por incisión aínda se extrae unha trementina ou pez de Borgoña. O nome específico débese a que Linneo incluíu esta árbore entre os piñeiros co nome científico de Pinus abies.
Usos
É moi apreciado en xardinería, ocupando un lugar destacado en parques e xardíns europeos, sendo tamén utilizado para reforestación. A súa madeira trabállase moi ben e coa máis escollida dela, chamada de resonancia, construíronse os famosos violíns de Stradivarius e Guarnieri.
Durante séculos foi considerado como símbolo da vida eterna e dicíase que o demo fuxía da árbore mentres tivese acículas.
O abeto vermello está ligado intimamente á tradición escandinava polo seu uso como árbore de Nadal, aínda que noutras partes de Europa é substituído polo abeto branco (Abies alba) ou polo abeto do Cáucaso (Abies nordmanniana).
A árbore de Nadal ten o seu nacemento en Alemaña, na primeira metade do século VIII, cando mentres San Bonifacio predicaba un sermón para convencer aos druídas alemáns de que o carballo non era sagrado, no día de Nadal derrubou un deles. O carballo caeu destruíndo todos os arbustos e árbores máis pequenas que encontrou ao seu paso, dos que conseguiu salvarse un pequeno abeto. San Bonifacio representou isto como unha milagre e chamouno a árbore do Neno Deus. Así, no sucesivo Nadal os cristiáns celebraban a festividade plantando abetos e, posteriormente, este costume evolucionou até dar lugar á actual decoración. Na Península Ibérica, tardou en arraigarse e non foi até mediados do século XX cando se popularizou.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)