Camiños devasa da Selva Negra

Historia

Enténdese por área devasa, unha superficie relativamente ancha na que a vexetación natural, densa e moi inflamable, modifícase para conseguir outra vexetación de menor biomasa ou menos inflamable, coa finalidade de que se deteñan os lumes que cheguen até ela ou poidan controlarse máis facilmente, servindo de base para establecer liñas de defensa.

As áreas devasas son actuacións que se inclúen dentro da silvicultura preventiva. Consisten en realizar tratamentos silvícolas de carácter linear e de anchura variable, que xeralmente se apoian sobre camiños ou barreiras naturais existentes, sendo o seu obxectivo transformar o modelo de combustible inicial a outro cuxa combustibilidade sexa inferior, de forma que se modifique o comportamento do lume permitindo que a actuación dos medios de extinción sexa máis segura e eficaz.

É importante distinguir as áreas devasas das devasas tradicionais. En esencia a devasa representa unha eliminación total da vexetación fronte á área devasa que é un tratamento desta. A mesma diferenciación existe noutros países, así a terminoloxía inglesa distingue claramente entre fuelbreak (devasa) e firebreak (área devasa). Na actualidade, téndese con carácter xeral á creación de áreas devasas arboradas como estrutura de prevención de incendios forestais, substituíndo ás faixas devasas totalmente desprovistas de vexetación.

O principal obxectivo das redes de áreas devasas é o de fraccionar as masas forestais co fin de acoutar a superficie que poida percorrer un incendio e para facilitar o acceso dos medios de extinción. O territorio fraccionase en función da calidade do sistema forestal a protexer, establecendo varias categorías: área protexida, sistema forestal de coníferas e de frondosas ou sistema forestal de matogueira.

Ademais do establecemento das devasas, os tratamentos silvícolas no bosque atlántico produtor, axudan á diminución do risco estrutural de incendios das formacións forestais tratadas. Nestes tratamentos inclúense os seguintes traballos:

- Rozas: o obxectivo é eliminar a competencia que sobre as árbores fai a matogueira e facilitar os posteriores tratamentos que se realicen sobre a masa arbórea, para limitar o posible risco de lume.

- Podas: é a eliminación das pólas dunha árbore evitando a formación de nós na madeira. Os principais tipos de poda aplicados nos tratamentos silvícolas son as podas de formación, a poda baixa e a poda alta.

- Rareos ou clareos: son cortas de aproveitamento comercial que melloran as condicións de crecemento da masa. Aplícanse en masas de entre catro e seis metros de altura, e menos de dez centímetros de diámetro.

- Claras: son cortas intermedias realizadas nunha masa que aínda non acadou a súa quenda final de corta. Liberan espazo aumentando o crecemento das árbores que quedan en pé, mellorando as súas calidades.