Armilar 2014 do Parque das Ciencias

Historia

Este proxecto comezou co intento de representar formalmente nunha esfera armilar, que mostrase os planetas no seu interior, para formar parte espazo público proxectado para o Parque das Ciencias. A finalidade desta escultura era realizar unha homenaxe por parte do Concello de Santiago aos máis ilustres científicos e investigadores galegos.

O astrolabio esférico ou esfera armilar é un modelo da esfera terrestre utilizado para mostrar o movemento aparente dos astros no firmamento arredor da terra e o sol, invento atribuído ao astrónomo grego Eratóstenes, que viviu no século III a.C. Estaba formado por aros graduados, representando os meridianos e paralelos, así como as traxectorias que describen os astros ao seu paso pola bóveda celeste.

O equilibrio e beleza do astrolabio foi un excelente punto de partida para a realización dunha escultura, aínda que existían dous factores limitantes, un orzamento axustado e moi pouco tempo para a realización da obra, polo que nun principio debera ser realizada en latón.

Segue ao movemento construtivista ruso, pioneiros no emprego dos materiais industriais e da tecnoloxía dentro do ámbito artístico, precursores tamén dun concepto científico da arte. Nesta preza destaca o emprego da cor, non mediante a policromía senón coa utilización de diferentes materiais. O groso da escultura está realizado en ferro, material idóneo pola súa resistencia, prezo e calidade plástica. Tamén é acaída a resina de poliéster, dada a súa facilidade de moldeo e a inmensa versatilidade á hora de deseñar materiais compostos.

Por último, a pedra como elemento sustentador e unificador de toda a peza, material por excelencia da arte galega, poderoso contraste entre masa e baleiro. Mais esta pedra non está entendida como baseamento, senón como elemento de unión da esfera, por medio dos aros metálicos que a atravesan, así como coa conexión coa propia terra, onde se asenta. Esta pedra con forma de paralelepípedo, austera e sinxela, aporta moita masa producíndose un marcado contraste coas formas aéreas e dinámicas da esfera, lográndose así unha forte estrutura monolítica.