Estanque do muíño de casca do Curtidoiro da Ponte Vella de Vidán

Historia

O curtido é un proceso de transformación mediante o cal unha pel de animal, normalmente vacún, convértese nun material imputrescible e impermeable denominado coiro. Nas tarefas de curtido auméntase a resistencia á hidrólise das proteínas (coláxeno) que configuran a pel mediante a acción dun axente que orixina tal cambio químico, o curtinte.

Habitualmente en Galicia, como elemento curtinte emprégase a cortiza de carballo (Quercus robur) pola súa alta concentración en taninos, mais tamén podía empregarse doutras especies como a aciñeira (Quercus ilex) ou o sanguiño (Rhamnus frangula).

Un muíño da casca serve para moer as cortizas dos carballos, extraendo o tanino co que facer o curtido das peles. Segundo conta Xaquín Lorenzo, consiste nunha gran pía circular feita de pedra. No centro ten un eixo vertical de madeira que xira derredor dos cabos mediante uns espigos de ferro, un no chan e outro nunha trabe. Este eixo, chamado fuso, ten un enganche onde se lle articula un pau horizontal, a guía, que pasa polo centro dunha roda de pedra cos bordos ondulados.

Trátase dun muíño de tracción animal, polo que no cabo da guía ten xunguida unha mula que, ao camiñar arredor da pía fai xirar a roda de pedra, que vai esmagando a casca colocada mediante un angazo. O muíño da casca é similar e ten o mesmo sistema de moído que algún dos tipos empregados para o aceite, aínda que estes teñen a roda lisa e máis pequena.