
Parroquia
Laraño
Tipoloxía
Hórreo
Cronoloxía
1792
Historia
Os hórreos teñen dende épocas prehistóricas a función de celeiro de cereais (centeo, millo ou paínzo). O hórreo primitivo, neolítico, sería de madeira, circular e sobre piares, para protexer da auga e as rapinas de insectos, roedores e paxaros. Na Idade Media aparecen mencionados xa no século X en Burgos e Huesca, abundando as referencias entre os XII e XIII.
A súas formas e características están condicionadas principalmente polo almacenaxe e secado do millo, un cereal orixinario de América e introducido en Galicia, segundo Fermín Bouza Brey, por Gonzalo de Castro en Mondoñedo no 1604. Foi a partir desta data cando os hórreos cobran unha maior importancia no rural galego, construíndose moitos hórreos nos séculos XVIII e XIX.
As tarefas de curar e desecar o millo condicionan a súa forma: estreito e alto, elevado sobre columnas para estar illado do chan e con aberturas laterais para ventilación, mantendo o grao necesario de humidade e favorecendo a súa conservación.
A voluminosa colleita debe almacenarse para o ano, polo que o hórreo mostra a capacidade produtiva de casa ao ter un volume proporcional á colleita obtida. O seu tamaño, polo tanto, convértese nun elemento de prestixio social ao representar o status da familia á que pertence. Os mellores e máis grandes normalmente eran os que pertencían á Igrexa.
Os hórreos galegos están construídos con materiais locais, que normalmente é madeira, pedra ou mixto. Normalmente son rectangulares, aínda que existen distintas formas de hórreos: redondos, cadrados, octogonais ou en forma de L, adaptándose ao cereal almacenado, ao clima da zona, á cantidade de gran, aos medios económicos dos que se dispoñía ou ás habilidades do construtor.
Descrición
Esta é unha construción popular típica das casas de labranza nos campos galegos, que se situaba preto da eira. Aínda que o nome máis estendido é o de hórreo, segundo a zona tamén pode denominarse cabazo, canastro, celeiro, cabana, caniño ou piorno.
Ten forma rectangular e está levantado sobre catro cepas de pedra, en forma de pequenos muros do mesmo ancho que o hórreo. Ten un tornarratos corrido ao longo do corpo da cámara, realizado en pedra e de forma tronco-piramidal.
A cámara está realizada mesturando a pedra na que levanta a estrutura básica, coa madeira das paredes costais e penais, que contan con aberturas verticais para a ventilación. Non conta con escaleiras de pedra de acceso á cámara, polo que o paso faríase cunha escaleira de man. A cuberta está constituída por un tellado a dúas augas cuberto con tella do país e sen adornos nos remates superiores. Ten un beirado bastante grande para protexer as paredes da chuvia e manter o millo seco.