Horta ornamental da Finca do Espiño

Historia

Continuando coa tradición dos hortus das vilas romanas e dos mosteiros da Idade Media, nas grandes residencias establecíase un xardín hortícola, onde a elección das especies é con fins utilitarios mais sen descoidar na súa organización os fins ornamentais, para lograr certa ordenación e disposición estética.

Estes coidados hortus medievais evolucionarán cara os xardíns dos pazos e das casas señoriais galegas, que servían para incrementar o rango simbólico do poder e status da familia residente nestas moradas ao igual que a arquitectura de ostentación da vivenda.

Os xardíns servían como espazo de respecto, para incrementar o efecto da arquitectura do edificio principal nos visitantes, complementar o resto da vexetación hortícola e forestal do terreo, e para engadir un lugar de ocio, recreación e esparexemento.

Estes xardíns centrábanse no cultivo de especies ornamentais e exóticas, entre as que destacaba o uso da camelia. Tamén aparecen diversas plantas procedentes de afastados países, que chamaban a atención pola súa floración ou pola coloración das súas follas.

Este afán por adornar as casas con plantas alóctonas redundou na gran riqueza botánica dos xardíns, facilitado polo clima oceánico e a fertilidade do chan galego, que permitía o crecemento das plantacións máis variadas.