
Zona verde
Parque da Alameda
Parroquia
San Fructuoso
Nome científico
Morus alba L.
Nome común en galego
Moreira ou moreira branca
Nome común en castelán
Morera
Características
Está enxertada e modificada para conseguir un porte pendular, no que a súa copa en forma de parasol dálle un aspecto de paraugas.
Orixe e distribución
Tanto a moreira como a seda proceden de Asia, non coñecéndose en occidente até o século VI cando os monxes nestorianos introduciron as especies da moreira e a eiruga de seda (Bombyx mori) no Mediterráneo. España e Italia convertéronse en grandes produtores, sobre todo na zona de Andalucía e Murcia, que trasladarán esta industria ás colonias americanas.
Descrición
Árbores de personalidade incerta, con algúns trazos que poden variar profundamente dun individuo a outro e mesmo na mesma planta, en especial no que se refire ás características da folla e á súa tendencia sexual. Ademais, a moreira branca (Morus alba) e a negra (Morus nigra) son dúas especies moi similares, cuxo carácter diferenciador máis patente é a cor dos seus froitos.
Árbores de crecemento rápido e talla media, que poden chegar a alcanzar os 15 metros e vivir arredor dos 100 anos. Teñen a copa ampla e redondeada, moi ramificados dende a base e co tronco groso e breve de cortiza parda-grisácea que se racha coa idade.
Follas simples, con pecíolo longo e gordo, de bordo dentado ou serrado. A forma máis común é a de forma de corazón, mais con variabilidade foliar xa que poden aparecer follas máis ou menos lobuladas, mesmo nun mesmo individuo. Son de cor verde lustrosa pola face e co envés sen pelos, mentres que as da moreira negra teñen unha tonalidade máis escura e posúen unha pilosidade densa na súa cara inferior.
As flores son unisexuais, pequenas e verdosas, dispostas en acios curtos na árbore entre abril e maio. Existen individuos macho, femia ou con flores de ambos os sexos á vez. Os froitos son pequenos e carnosos, reunidos do mesmo xeito que as flores das que proceden, en curtos e apertados acios que coñecemos como mouras, que maduran no verán.
Etimoloxía
Morus é unha palabra latina que deriva do grego moron, que á súa vez provén do celta mor (negro). O epíteto latino alba alude á cor máis pálida dos seus froitos que na variedade Morus nigra.
Usos
A moreira foi cultivada dende antigo na China de forma intensiva pola industria téxtil, xa que as súas follas son o alimento da eiruga da seda que sincroniza o seu nacemento coa saída das novas follas da moreira. Á cría da eiruga da seda denomínase sericultura.
A seda foi comercializada en Europa procedente da China por medio da Ruta da Seda, establecida cara o século VI cara a Constantinopla de Xustiniano e pola que viaxou Marco Polo a principios do século XIII. Recibe este nome por ser a seda a mercadoría máis valiosa das que circulaban por ela, mais non foi a única pois tamén comerciaban con especias, pedras preciosas e marfil. Na Península Ibérica o seu cultivo popularizouse tras a chegada dos árabes no 711.
As amoras serven para elaborar marmeladas e bebidas refrescantes. Consumidas frescas, presentan o inconveniente de tinguir de vermello as mans e a boca. Teñen efecto laxante e son ricas en vitamina C. A madeira, resistente e duradeira, é apreciada en carpintería, ebanistería e tornería.