Pérgola de glicinias do Parque Carlomagno

Historia

Moitas veces as pérgolas dispóñense a modo de soportal, apoiándose na parede dun edificio, ou son un recurso para cubrir sendeiros, creando paseos sombreados. Outro tipo de estruturas, completas e independentes, son os quioscos, colocados en recollidos lugares para gañar un espazo que é todo un escenario onde gozar cos sentidos do pictoricismo da natureza deste pequeno espazo.

O xénero da glicinia (Wisteria sinensis) está dedicado a Caspar Wistar (1761-1818), un profesor de anatomía na Universidade de Pensilvania. Sinensis é unha forma latina que fai referencia á China, lugar de procedencia e onde é endémica. Foi traída a Europa en 1816 por un mariño inglés chamado Capitán Welbank, namorado da beleza desta planta tras cear cun rico comerciante chinés en Cantón baixo unha pérgola do que os cantoneses chamaban zi ten (viña azul), polo parecido no cheiro de ambas especies.

É unha planta rubideira de folla caduca, composta e imparipinnada, similar á dos freixos. Os froitos son legumes aplanadas, aveludas, que conteñen sementes discoides que maduran no verán liberándose, mais as vaíñas baleiras persisten durante o inverno.

As pólas da glicinia chinesa enróscanse sempre cara a esquerda, no sentido contrario ás agullas do reloxo, unha característica común a case todas as plantas rubideiras do hemisferio norte nun fenómeno causado pola rotación terrestre.

Xunto coa glicinia xaponesa (Wisteria floribunda), é unha das flores máis románticas da xardinería, mais tamén son moi comúns para realizar bonsais. Non son poucos os xardíns onde se utilizan para dar unha nota de cor, sobre todo na primavera cando florecen. Normalmente colócanse en espaldeira, sobre paredes e soportes axeitados, para crear un toldo natural que aporte sombra e verdor nos días cálidos do verán.