Zona verde
Xardín da Choupana
Parroquia
San Fructuoso
Nome científico
Pinus nigra J. F. Arnold
Nome común en galego
Piñeiro negral ou laricio
Nome común en castelán
Pino laricio, pino salgareño o pino negral
Características
Exemplar localizado na centro da pradeira situada entre as rúas de Valentín Varela Iglesias e Sempre en Galiza.
Orixe e distribución
O piñeiro negral foi descrito polo botánico alemán Johann Franz Xaver Arnold en 1785. É unha especie orixinaria de zonas sombrías e secas das montañas calcarias do centro e o sur de Europa. Está amplamente distribuído en Centroeuropa, nos Balcáns e na rexión mediterránea. Ten unha gran variedade de subespecies, vinculadas a zonas xeográficas, que resultan difíciles de diferenciar, sendo as de máis extensa distribución as de Austria, de Córsega, de España e as dalmáticas.
É un dos piñeiros máis lonxevos e de crecemento máis lento. Algúns exemplares españois teñen unha idade que rolda os 1000 anos, como os existentes na Serra de Cazorla. Estes exemplares vellos caracterízanse por ter a cortiza esbrancuxada, xa que se lles vai aclarando cos anos.
Descrición
Conífera de folla perenne, tamaño medio e porte cónico, con copa irregular nos exemplares grandes. O seu tronco recto caracterízase por ter unha cortiza lisa nas árbores novas, que posteriormente vai gretándose de xeito moi basto e adquirindo unha coloración marrón moi escura. As súas follas son acículas, longas e flexibles; agrúpanse de dúas en dúas nos braquiblastos e poden alcanzar ata 18 centímetros de lonxitude. Xemas compactas, cubertas por escamas delgadas e longas.
As inflorescencias masculinas son de cor clara e aparecen a finais de primavera, na base das ramas novas. Os conos femininos ou piñas son máis ben pequenos, de entre 5 e 8 centímetros de longo, con forma alongada e pedúnculo moi curto. Esta especie de piñeiro caracterízase porque as escamas que compoñen a piña teñen unha protuberancia aguda á que se denomina embigo. Existe con todo una subespecie desta árbore, a máis común na península, que ten as escamas co embigo afundido, polo que as piñas non pican ao collelas.
Etimoloxía
A denominación dos piñeiros procede do vocábulo latino pinus, usado polos romanos para designar a estas coníferas. Este nome podería derivar do céltico pyn, montaña, aludindo a que diversas especies de piñeiros se desenvolven ben entre rochas. Tamén se di que piñeiro en grego é pitus, que á súa vez procede do sánscrito pitu.
Tanto o tronco como as ramas son moi escuras, en ocasións de cor negra, nun carácter distintivo desta especie que aparece na súa epíteto específico, ou termo latino nigra.
Usos
É unha importante árbore forestal, que non é raro atopar en grandes parques e xardíns xa desde mediados do século XVIII.
O seu tronco recto e a alta calidade da súa madeira, moi densa e resistente, fan que este tipo de piñeiro sexa moi valorado na industria madeireira. Del obtéñense grandes taboleiros e vigas, como as que serviron para a construción das estruturas de edificios monumentais, como a Mesquita de Córdoba, o Mosteiro do Escorial ou o Alcázar de Toledo. Para iso, os troncos transportábanse polos ríos, como no caso do Teixo e os seus afluentes.
É unha madeira moi resinosa, de cor amarela, e presenta resistencia á inmersión, polo que se empregou en construción naval. É pouco adecuada para a elaboración de mobles, pero pode emprégase para a fabricación de celulosa.
Fotos actuais
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)