Praza da Constitución

Historia

Xa na época medieval, Compostela comezaba a desbordar o recinto amurallado, trazándose eixos urbanizados nas vías de acceso á cidade a través das portas da muralla. Este é o caso da rúa do Hórreo, antigo camiño desde Porta da Mámoa cara o Val do Ulla e Ourense. A finais do século XIX as construcións chegaban xa até onde hoxe está o Parlamento de Galicia, e desde este punto partía a Corredoira do Hórreo e o Camiño dos Agros de Carreira.

As humildes vivendas desta parte da cidade, entre rurais e urbanas, viron alterado a súa contorna co comezo da construción da Escola de Veterinaria en 1899, nuns terreos cedidos polo Concello de Santiago de 59.859 metros cadrados, dos que 5.830 estaban destinados á edificación e 54.026 servían como xardín botánico e a implantación de cultivos forraxeiros. A escola contaba cunha granxa experimental e unha estación pecuaria. Estivo en funcionamento de 1915 a 1924, cando a falta de alumnos e de apoio institucional propiciou o seu peche e traslado a Lugo. En 1925 o edificio cedeuse ao Exército para o seu uso como Cuartel de Infantería e Artillería, que xa compartía as instalacións desde 1918.

Coa chegada da democracia e da autonomía, o Pazo do Hórreo resolvería a necesidade dunha localización permanente para o Parlamento de Galicia. A Xunta de Galicia mercou o edificio ao Ministerio de Defensa e emprendeu o proxecto de acondicionamento para sede da cámara lexislativa galega, asinado polo arquitecto Manuel Andrés Reboredo Santos, e concluído en 1989.

Os xardíns da parte de atrás do edificio foron convertidos en espazo verde municipal, abertas ininterrompidamente ao público e separadas do Parlamento mediante un peche que rodea o recinto. É un enreixado singular, en forma de lanza e de aspecto oxidado (aceiro corten), que lle confire unha imaxe característica ao conxunto.