
Zona verde
Xardín da Carreira do Conde
Parroquia
San Fructuoso
Nome científico
Robinia pseudoacacia L.
Nome común en galego
Robinia ou falsa acacia
Nome común en castelán
Robinia
Características
A anterior vexetación na Carreira do Conde estaba formada principalmente por ulmeiros (Ulmus campestris), palmeiras (Phoenix canariensis) e robinias, das que tan só perduran as palmeiras e unha das robinias. Tanto as ulmeiras como as robinias foran plantadas cara 1930, cando se fixeron as obras para a construción do Estanque de Méndez Núñez da Alameda.
Orixe e distribución
Árbore procedente do centro e leste dos Estados Unidos. Na Península Ibérica está amplamente distribuída como planta ornamental e aparece naturalizada en moitos lugares. Está incluída no Atlas de las Plantas Alóctonas Invasoras en España.
Como planta silvestre podémola atopar en noiros, bordos de camiños, cunetas, escampados e bosques frescos e húmidos. Medra dende o nivel do mar até os 1.600 metros e é indiferente ao tipo de chan.
Descrición
É unha árbore caducifolia de rápido crecemento, de cortiza gris e agretada, que pode alcanzar o 25 metros. As súas follas son caducas, alternas e compostas por 3-11 folíolos, sempre en número impar (imparipinnados). Teñen a marxe enteira, ovalados ou redondeados. Na base da folla completa obsérvanse ás veces dúas espiñas que se dispoñen a ambos os dous lados do pecíolo.
As flores saen ao final da primavera en acios numerosos, brancos, aromáticos e colgantes. Os froitos son legumes secas, alongadas e moi comprimidas, que colgan ao final das pólas.
Etimoloxía
O nome de Robinia está dedicado ao botánico francés Jean Robin (1550-1629), que foi o primeiro en cultivar esta árbore en Europa tras traela de América en 1601. O epíteto específico pseudoacacia quere dicir falsa acacia, que aparece tamén como o seu nome común.
Usos
Na Península Ibérica o seu uso máis habitual é como ornamental, polo seu rápido crecemento e vistosa floración. As súas flores son ás veces consumidas polos nenos como lambetada ou empréganse para facer sobremesas. Doutra banda, as súas follas e sementes son tóxicas e hai que ter coidado de que non sexan consumidas polo gando.
Nos seus lugares de orixe a madeira usouse en pequenas pezas como mangos e, onde era moi abundante, en estruturas de edificios xa que ten unha elevada resistencia.