Zona verde
Parque da Alameda
Parroquia
San Fructuoso
Nome científico
Juniperus chinensis L.
Nome común en galego
Sabina chinesa
Nome común en castelán
Sabina de China o sabina de jardín
Características
Medra nos xardíns do Estanque de Méndez Núñez, preto dunha das pontes de pedra que o cruzan. Ten un peculiar porte achatado, desenvolto en horizontal, que fai que sexa moi doada de recoñecer.
Orixe e distribución
Orixinaria do leste de Asia, esta especie esténdese polo suroeste de China, Mongolia e Xapón. En Europa, os primeiros exemplares de sabina chinesa foron introducidos en 1804.
Descrición
Arboriña perennifolia, xeralmente dioica, que pode alcanzar até os 20 metros de altura, aínda que nos parques e xardíns apenas excede dos cinco metros. Ten unha cortiza parda que se desprende en finas tiras. Ramifícase dende preto do chan e ás veces aparece como arbusto, incluso de porte rastreiro.
As follas son escamas opostas e simples, duns 1,5 milímetros de lonxitude. Aparecen en catro ringleiras aplicadas ás pólas, presentando unha glándula resinosa no dorso. As follas xuvenís son máis longas, e poden coexistir as dúas intercalándose no mesmo exemplar.
As inflorescencias masculinas e femininas aparecen sobre exemplares diferentes. Os amentos masculinos son de cor amarela e moi numerosos, desprendendo o pole en abril. Os conos son globosos ou oblongos, constituídos por escamas carnosas e opostas, de cor verde no primeiro ano, para máis adiante cando maduran ao cabo de dous anos, pasaren a unha cor marrón escura. Estes conos conteñen dúas ou tres sementes de cor marrón.
Etimoloxía
Juniperus é o nome que daban os romanos aos xenebreiros e á súa madeira. O epíteto específico chinensis fai referencia á súa orixe asiática, así como o nome común.
Usos
De interese ornamental, cultívase con frecuencia como ornamental nos xardíns. A gran variabilidade de formas e tamaños que pode presentar esta especie foi aproveitada para obter numerosos cultivares, algúns adecuados para rocallas e outros destinados aos bonsais. Empréganse diversas variedades de juniperus para o seu uso en xardinería e restauración de ecosistemas degradados debido á súa rusticidade.
Como en todas as especies do xénero, a súa madeira aromática é moi resistente á podremia. Polas súas propiedades aromáticas, o uso máis coñecido dos juniperus é a destilación dos seus froitos para a obtención de xenebra, aínda que tamén se utilizan para aderezar guisos de carnes, e mesmo para dar sabor ao leite fermentado. Neste sentido o novelista francés Xulio Verne, en Viaxe ao centro da Terra, escribiu: había abundancia de skyr, especie de leite callado, acompañada de galletas e sazonada por mollo de baias de xenebreiro.
Fotos actuais
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)