Zona verde
Parque de Brandía
Parroquia
Laraño
Nome científico
Sequoia sempervirens (Lam.) Endl.
Nome común en galego
Sequoia vermella
Nome común en castelán
Secuoya roja
Características
Sobre o paseo de entrada á Villa Rial, demarcado pola aliñación de plátanos de sombra (Platanus hispanica) e camelias (Camellia japonica) e na parte baixa da glorieta de Vidán, podemos atopar unha sequoia que medra, exenta, adoptando un porte marcadamente vertical, fonte ao máis piramidal que soe presentar habitualmente.
Orixe e distribución
A súa área primitiva localízase nunha estreita banda costeira entre Oregón e o sur de Monterrey, California, onde crecen de maneira natural formando bosques dende o nivel do mar até 900 metros de altitude, favorecidas pola pluviosidade e as abundantes néboas.
As súas enormes dimensións xa foron relatadas en 1769 polos expedicionarios españois, mais caeron no esquecemento e a incredulidade até que Archibald Menzies as redescubriu en 1795. As primeiras sementes chegaron a Europa antes de encetar a segunda metade do século XIX. Segundo Dallimore, as primeiras enviáronse a Inglaterra no 1846.
Descrición
A esta especie, extraordinariamente lonxeva e xigantesca, pertence unha das árbores máis altas do mundo con 112,4 metros e a outra especie do xénero coñécese como Sequoia gigantea. Non son infrecuentes as de 7 metros de diámetro e 2.600 anos de vida; sen embargo, os cultivados non superan os 50 metros de altura.
Ten porte piramidal propio de moitas coníferas, e follas aciculares pequenas, dispostas a xeito de peite ou raspa de peixe, aplicadas ás poliñas.
Hai árbores máis altas ou máis anchas, mais ningunha no seu conxunto é tan voluminosa como as sequoias. De feito, as árbores máis grande do mundo son as secuoias xigantes de California, que superan os 100 metros de altura (o equivalente a un edificio de 35 andares).
Etimoloxía
A orixe do nome xenérico non procede do campo botánico. En 1847, foi dedicada por Endlicher a George Gist, mestizo chamado Sequoiah ou Seequayah (1770-1843) na súa tribo cherokee, que desenvolveu unha escritura para a lingua do seu pobo. Sempervirens alude á súa condición sempre verde porque non perde as follas no inverno. Tamén son sempervirens os buxos (Buxus sempervirens) ou os alciprestes (Cupressus sempervirens).
Usos
Á parte do seu valor biolóxico e como enfeite polo seu crecemento rápido e beleza dalgúns cultivares (pendula ou albo-spicata); carece de outro interese. A súa madeira ten un agradable ton vermello, mais é mol e de non boa calidade, aínda que se usa algo en moblería ou para postes, valos e mistos.
A pesar da súa monumentalidade, a finais do século XIX e principios do XX, talláronse numerosas secuoias en California. Algún exemplar foi furado na súa base para convertelo en túnel e pasar unha estrada a través del. Outros talláronse convertendo a súa cachopa en escenario de bailes e concertos. Hoxe en día existen reservas como a de Redwood para protexer estes tesouros naturais.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)