Zona verde
Parque de San Domingos de Bonaval
Parroquia
San Fructuoso
Nome científico
Thuja plicata D. Don
Nome común en galego
Tuia xigante
Nome común en castelán
Tuya gigante, árbol de la vida gigante o cedro rojo del Pacífico
Perímetro normal
3 metros
Altura
20 metros
Diámetro de copa
15 metros
Idade estimada
100 anos
Características
Está situada na explanada da fonte de San Domingos, xunto á fonte e na parte traseira do edificio o Museo do Pobo Galego, onde antes da desamortización se situaban a adega, a corte e o alpendre do convento. Estas dependencias estarían relacionadas co uso hortícola que se lle daba a este terreo onde está situada a tuia xigante.
Orixe e distribución
É unha especie moi estendida na costa oeste de América do Norte, dende o sur de Alaska até o norte de California e dende o litoral do Océano Pacífico até as Montañas Rochosas. A túa foi descuberta por David Douglas e introduciuse en Europa en 1853, estendéndose rapidamente polo Continente, amplamente distribuída polo seu valor ornamental.
Descrición
O seu crecemento é rápido, habendo exemplares no seu lugar de orixe que poden chegar a medir 80 metros. En Europa, esta árbore só alcanza de 20 a 30 metros de altura. Pode vivir de 200 a 500 anos e encontráronse exemplares que se cree teñen entre 800 e 1.000 anos de idade. No seu lugar de orixe coñécese como árbore da vida, seguramente por esta lonxevidade.
A codia é parda e delgada. As ramas son numerosas, horizontais ou estendidas, a miúdo colgantes nos seus extremos e conforman unha copa densa e irregular. As follas son escamiformes, agudas e de cor verde brillante, con manchas esbrancuxadas ben notorias na parte inferior. Despiden un olor a limón ou mazá ao rompelas.
As inflorescencias masculinas son avermelladas, e de cor amarela ao abrirse. As femininas son de cor amarela. Ambas as dúas aparecen separadas ao final das podallas do mesmo exemplar. As piñas están formadas por 8 a 12 escamas oblongas e mucronadas no ápice. Cada escama cobre de 2 a 3 sementes, con ás membranosas e laterais.
Etimoloxía
O seu nome xenérico procede do vocábulo latino thya, substantivo utilizado para designar unha árbore odorífera. Este vocábulo foi convertido en thuja na ortografía xermánica, xa que a tuia oriental (Thuja orientalis) una especie procedente de Asia, se cultivou en Holanda dende o século XVIII, introducida polo médico e botánico alemán Engelbert Kaempfer.
O nome específico plicata fai alusión ás follas aplicadas sobre as podallas. Acompaña a moitas outras especies e refírese as follas dobradas adiante e atrás lonxitudinalmente como un abano, como as de moitas especies de palmeiras.
Usos
É unha árbore ornamental en xardinería e topiaria, empregándose en parques e en peches vexetais. Ten unha madeira aromática, resistente á humidade e doada de traballar, polo que ten extensa utilización comercial.
Os indios americanos usábana para levantar os seus tótems monumentais, ás veces realizados sen derrubar a árbore, manténdoa viva. Tamén a utilizaban para facer todo tipo de construcións e trebellos, tecían a casca para facer roupa, cordas e redes, e baleiraban o madeiro para construír canoas coas que saír ao mar a pescar.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)