Zona verde
Xardín do Colexio de Fonseca
Parroquia
San Fructuoso
Nome científico
Ginkgo biloba L.
Nome común en galego
Xinkgo
Nome común en castelán
Ginkgo
Perímetro normal
3 metros
Altura
21,70 metros
Diámetro de copa
16,95 metros
Idade estimada
110-130 anos
Características
O antigo Xardín Botánico de Fonseca é hoxe un pequeno espazo que alberga na actualidade un exemplar de xinkgo, o máis grande e antigo da cidade, incluído no Catálogo Galego de Árbores Senlleiras, e probablemente o máis antigo de Galicia.
Esta especie é dioica e aquí atopamos un macho, mais até hai pouco había una parella formada por este exemplar macho e outro femia, que foi cortada no outono de 2017, posto que presentaba risco de derrubamento debido ao seu mal estado de saúde. Ambos foran plantados cara 1880, polo que esta árbore ten uns 130 anos de idade e compite en lonxevidade co xinkgo existente no Xardín Botánico da Universidade de Granada, plantado en 1889. O tronco é monopódico e comeza a súa ramificación a bastante altura, con pólas en disposición radial arredor do fuste, formando unha copa regular, de contorna redondeada.
Orixe e distribución
É o único representante do seu xénero, familia, orde e clase, pois a súa orixe é tan antiga que non ten parentes vivos. Xurdiu no Pérmico, hai 270 millóns de anos, e considérase o máis antigo dos fósiles viventes, xa que os restos de xinkgo son comúns nos fósiles do Xurásico e Cretácico (200 - 65 millóns de anos).
Pódense atopar exemplares en China, no Monte Xitianmu (provincia de Zhejiang), mais non está claro se son árbores verdadeiramente silvestres ou descendentes dos cultivados no xardíns dos templos.
En Europa só se coñecían exemplares fósiles, créndose extinta, até que en 1691 o alemán Engelbert Kaempfer descubriu os xinkgos en Xapón e trouxo as primeiras sementes a un viveiro de Utrecht (Países Baixos). En 1754 plantouse un exemplar nos xardíns de Kew (Londres) que aínda vive. En 1808 xa se citou nos Xardíns de Aranxuez.
Descrición
O xinkgo sobreviviu practicamente invariable até a actualidade e representa o único caso vivinte entre as plantas superiores e as inferiores (entre fentos e coníferas). Foi o único supervivente nas proximidades de Hiroshima, xa que xermolou despois da bomba atómica de 1945; e segue vivo, aínda coas marcas de queimaduras da explosión no madeiro.
As árbores alcanzan até 40 metros de altura e os exemplares máis vellos tenden a ter un aspecto máis estendido con ramas irregulares. Poden ser extremadamente lonxevos, o exemplar máis antigo rexistrado ten 3.500 anos.
É dioica, xa que as árbores masculinas e femininas están separadas. O pole masculino fórmanse en piñas parecidas a amentos entre as follas, mentres que os óvulos se encontran en amentos femininos máis redondeados. Os xinkgos tardan entre 20 e 35 anos en alcanzar a madurez e comezar a dar sementes. Despois da fertilización, fórmanse sementes amarelentas cunha cuberta exterior carnosa que as asemella a unha ameixa, con moi mal cheiro ao madurar debido ao seu contido en ácido butírico.
Etimoloxía
Engelbert Kaempfer chamoulle Ginkgo na súa obra Amoenitatum exoticarum (1712) por unha transcrición errónea do xaponés gink yo ou gin ki go, palabras que significan árbore sen follas en inverno. O nome orixinal desta árbore en chinés é yin xing, albaricoque prateado.
En 1771, Linneo añadíulle o específico biloba, que ven do latín bilobus, -a, -um (con dous lóbulos), e fai referencia a que as características follas de cor amarela verdosa teñen forma de abano e están compostas de dous ou máis lóbulos visibles.
Usos
É unha árbore doutra época, iso explica que non teña nin pragas, nin enfermidades nin fungos da madeira, os tres problemas principais das árbores.
Foi plantado extensamente como ornamental ou como bonsai, e existen exemplares cultivados por todo o mundo. En outono, as follas do xinkgo adquiren unha fermosa tonalidade dourada antes de caer ao chan.
Ten unha longa historia de importancia cultural en Asia. Afírmase que Confucio impartía as súas ensinanzas sentado baixo un xingo, o cal é un dos motivos de que a especie sexa venerada na tradición chinesa.
Cultivábanse árbores nos xardíns dos templos en Xapón e China dende hai 3.000 anos, mais actualmente son populares en cidades de todo o mundo e mesmo se propaga en plantacións polas súas propiedades medicinais. As follas utilízanse contra as afeccións cognitivas, tales como a enfermidade de Alzheimer, a demencia ou a vertixe.
A pesar do mal cheiro das sementes, considéranse un manxar. As chamadas noces de xinkgo, cómense asadas ou en sopa. Teñen un sabor similar ao dos piñóns ou as castañas asadas, mais deben ser cociñadas, pois crúas poden provocar envelenamentos pola xinkgotoxina.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
